Μερικές Σκέψεις ...
Η αξία του χρόνου για τον καθένα είναι αντιστρόφως ανάλογη με το υπόλοιπο του.
Η αδυναμία προσδιορισμού του υπολοίπου είναι αυτό που κάνει την κάθε στιγμή ανεκτίμητη!
Αν η παιδεία διαμορφώνει τον χαρακτήρα μας, τότε η εκπαίδευση παρέχει τα μέσα (τρόποι-εργαλεία σκέψης) για την αντίληψη του.
Όταν τα μέσα γίνουν χαρακτηριστικά, τότε η εκπαίδευση γίνεται παιδεία.
Η ζωή μας δεν είναι κάτι αφηρημένο και θολά ορισμένο. Αντίθετα είναι ένα απολύτως ορισμένο και μετρήσιμο μέγεθος.
Εάν λοιπόν υποθέσουμε ότι μια ώρα είναι μια μονάδα ζωής (ΜοΖ) τότε ο καθένας μας έχει έναν συγκεκριμένο αλλά άγνωστο αριθμό ΜοΖ στην διάθεσή του που αποτελεί και την μοναδική και πραγματικά δικιά μας περιουσία.
Σίγουρα δεν μπορούμε να δούμε τι μας έχει απομείνει. Μπορούμε όμως να δούμε στον ατομικό μας "καθρέπτη" την τρέχουσα "απόδοση" της "επένδυσής" μας.
Δουλειά του συμβούλου είναι να "καθαρίσει" τον καθρέπτη και να "φωτίσει" τον/την καθρεπτιζόμενο/η.
Η αισιοδοξία ως ένδειξη αυτοκυριαρχίας, και όχι ως ανεξέλεγκτο συναίσθημα εκούσιας αντίδρασης στο αρνητικό, θα μπορούσε να οριστεί ως η δεξιότητα αναγνώρισης και αξιοποίησης των θετικών στοιχείων μιας οποιασδήποτε κατάστασης.
Σε αυτό το προσδιοριστικό πλαίσιο, η αισιοδοξία όχι μόνο διδάσκεται αλλά αποτελεί και επιλογή!
Δεν μπορούμε να ζήσουμε την στιγμή όταν συνεχώς την προβάλλουμε στο μέλλον για να δούμε αν τελικά θα αξίζει να την έχουμε ζήσει!
Με αυτόν τον τρόπο ζούμε ένα συνεχές παρελθόν που το μέλλον όπως το σκεφτήκαμε δεν το επέτρεψε ποτέ να γίνει παρόν!
Αν η αυτογνωσία είναι η "κάμερα" στο σπίτι μας και ο αυτοπροσδιορισμός η "κρυφή κάμερα" στο σακάκι του "κουστουμιού" μας, τότε αυτοαντίληψη είναι το δωμάτιο με τις οθόνες των δύο "καμερών".
Κάποιοι από εμάς μάλλον έχουν χάσει το "κλειδί" του!
Η γνωστή παρηγορητική και αμιγώς συνθηματολογική ρήση "όλα γίνονται για κάποιο λόγο" σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να λειτουργήσει προφητικά.
Σε αντίθετη περίπτωση θα παραβίαζε ένα βασικό αξίωμα του κοινού ορθολογικού συστήματος. Το γεγονός δηλαδή ότι η αιτία πάντα προηγείται του αποτελέσματος!
Συνεπώς, ο "λόγος" θα πρέπει να αναζητείται στο παρελθόν και όχι στο μέλλον.
Τα όρια της ατομικής πραγματικότητας εκτείνονται μέχρι το σημείο στο οποίο το πεδίο της σχετικής επιρροής του ατόμου παύει να έχει αποκλειστική ισχύ.
Συνεπώς, ο επιπόλαιος ισχυρισμός της αντίληψης μιας πραγματικότητας στην διαμόρφωση της οποίας δεν συμμετέχουμε, ενδεχομένως να αποτελεί ένδειξη της επιτυχημένης προσπάθειας αυτών που την διαμορφώνουν να χειραγωγήσουν το πλήθος.